ตะกรุดหนังควายพอกครั่ง ครูบาชุ่ม วัดวังมุ่ย จ.ลำพูน (ยุคต้น)

"ตะกรุดมหาอุดยอดนิยมอันดับหนึ่งแห่งแดนล้านนา" ..., ไส้แกนเนื้อฝาบาตร พันด้วยหนังควายตายพราย(หนังบาง) พอกครั่งเก่า มันส์ ลึก ปึ้ก สุดจี๊ด!! ทรงลูกรักบี้ยุคต้นครับ เลี่ยมเงินพร้อมใช้ครับ (ขนาดความยาว 1.5 นิ้ว ความอ้วนประมาณข้อนิ้วชี้ผู้ชาย)

"หนังต้องบาง" เพราะใช้หนังลูกควายที่ตายในท้องแม่มาทำ (นิยามคำว่า "หนังบาง" (พี่เชน เชียงใหม่) เป็นผู้เขียนนิยามไว้) 

ประวัติการสร้างตะกรุดวิชานี้ท่านได้เรียนจากพระมหาเมธังกรวัดน้ำคือ โดยท่านไปเรียนธรรมและอาคมกับพระมหาเมธังกรนานถึง 2 พรรษา เมื่อกลับมาสู่วัดวังมุย ลำพูน ท่านจุึงได้เริ่มสร้างตะกุรดยันต์หนังแจกญาติโยม และ มีประสบการณ์เลื่องลือปากต่อปาก จนผู้คนหลั่งไหลกันมาบูชาตะกรุดที่ท่านสร้างไว้ที่วัดจนหมด ชาวเมืองแพร่เมื่อทราบว่า ครูบาชุ่มได้สืบทอดวิชาการสร้างตะกรุดยันต์หนังและมีประสบการณ์สูง ตามประวัติเล่ากันว่า ชาวเมืองแพร่ถึงกับเดินทางจากแพร่มาตามบูชาตะกรุดของท่านไปใช้

การสร้างตะกรุดหนังควายพอกครั่งของท่านนั้น ต้องใช้ลูกควายตายพราย คือ "ตายในท้องแม่" ทางเหนือ เรียก "ต๋ายขำ" และลูกวัวที่ตายนั้นจะต้องไม่มีส่วนใดโผล่ออกมาจากท้องแม่เด็ดขาด เพื่อเป็นเคล็ดทางมหาอุด วัวต๋ายขำ "ขำ" ภาษาเหนือแปลว่า "ไม่ออก" ก็คือ เคล็ดของการยิงไม่ออก คือ "เป็นมหาอุดนั่นเอง" ( วัวตายขำ หรือ ตายทั้งกลมนั้น หากมีส่วนใดส่วนหนึ่งของลูกวัวทะลุออกมาจากท้องแม่ ถือว่า หนังนั้นใช้ไม่ได้ต้องหาใหม่ ให้ได้ตามตำรา ครูบาชุ่มท่านถึงจะเอามาลงเป็นตะกรุดให้)