หลวงพ่อเรือง วัดบ้านดง อีกหนึ่งคณาจารย์ผู้มีอาคมเข้มขลัง ผู้สร้างตำนานตะกรุดราวนมอันเลื่องลือว่าของท่านนั้นไม่เป็นสองรองผู้ใดสำหรับตะกรุดดอกนี้มีขนาดยาว 7นิ้ว โต 6หุน สภาพสวยผิ้วหิ้ง สำหรับยันต์ที่ใช้ลงในตะกรุดของท่านหลวงพ่อเรืองนั้นคือยันต์คู่ชีวิต คือ มีอยู่แล้วชีวิตอยู่คง เป็นยันต์ที่ได้ใช้กันมานาน ตั้งแต่สมัยอยุธยายังรุ่งโรจน์ เป็นยันต์ ๆ หนึ่งในตำราพิชัยสงครามได้ระบุไว้เป็นยันต์ชั้นสูงหาค่าประมาณมิได้ จากตำราสมุดข่อยของ หลวงพ่อเรือง วัดบ้านดง อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก เขียนไว้ว่า "ยันต์นี้ลงกะตุด (ตะกรุด) ไม่ต้องเสกยิงเอาเถิด"เพียงเท่านี้ จะเห็นว่ายันต์นี้มีอานุภาพสูงยิ่งเพียงใด///// ตะกรุดของท่านหลวงพ่อเรืองนั้นเรียกกันติดปากว่า"ตะกรุดราวนม" สมัยก่อนพวกพวกโจร(ไอ้เสือ)เดินทางลัดเลาะตามป่าเขาลำเนาไพรและจะเอาตะกรุดนี้แขวนแบบสะพ่ายแร่ง(ราวนม)เพื่อปกป้องคุ้มครองจากภยันตรายและเน้นพุทธคุณทางด้านคงกระพันชาตรีเป็นสำคัญและได้สมญาว่าเป็น"ตะกรุดโจรป่า"เพราะเมื่อแขวนแล้วจะเดินทางมิรู้จักเหน็ดเหนื่อยเดินกลางป่าจะไม่ง่วงหลับ/////ประวัติที่น่าสนใจของท่านหลวงพ่อเรืองวัดบ้านดง ท่านเป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกับหลวงพ่อเงินวัดบางคลาน///// ท่านเจ้าคุณพระราชรัตนรังษี เจ้าคณะจังหวัดพิษณุโลกในสมัยเยาว์วัย ได้เคยเห็นหลวงพ่อเรืองเมื่อครั้งที่ท่านไปปลุกเสกเครื่องรางของขลังที่วัดนางพญาเมื่อปี พ.ศ.2461 ท่านเจ้าคุณฯเล่าว่า หลวงพ่อเรืองเป็นพระรูปร่างสูงใหญ่ เสียงดัง มีเชื้อกระเหรี่ยงหูยาน ที่ติ่งหูของท่านเจาะรูสำหรับร้อยตุ้มหูแบบกระเหรี่ยงเป็นรูใหญ่ ท่านชอบสูบบุหรี่มวนโต ขณะพักสูบท่านเอาบุหรี่ยัดไว้ที่รูติ่งหูนั่น มีคนเข้าไปกราบเรียนถามท่านในงานนี้ว่า "ตะกรุดของหลวงพ่อขลังยิงไม่ออกจริงหรือไม่"ท่านตอบว่า "ไม่รู้" แต่ถ้าอยากจะลอง ลองที่องค์ท่านเองก็ได้ ปรากฏว่า คนถามไม่กล้าลอง ท่านจึงให้เอาลูกปืนออกเหลือแต่แก๊ป ปรากฏว่ายิงเท่าไหร่ก็ไม่ดัง ท่านเจ้าคุณได้เล่าเพิ่มเติมว่าสมัยที่หลวงพ่อเรืองไปสร้างสำนักสงฆ์ที่ชาติตระการ พิษณุโลก บริเวณนั้นยังเป็นป่าดงดิบ มีสัตว์ป่ามากมาย คืนหนึ่งขณะหลวงพ่อเรืองนอนจำวัดอยู่มีเสือโคร่งได้เข้ามาตะปบตัวท่านแล้วลากเข้าไปในป่าแต่เสือตัวนั้นกัดหลวงพ่อไม่เข้า จึงตะปบจนท่านสลบไปแล้วเอาไปหมกไว้ในพงหญ้าเพื่อกลับมากินซากใหม่ พอท่านฟื้นขึ้นมาท่านจึงเดินกลับวัดแล้วยังมาเล่าให้ชาวบ้านฟังว่า "ไอ้เสือเอากูไปกิน มันกัดไม่เข้า ยังเอากูไปฝังไว้อีก